Τα drones του Αζερμπαϊτζάν, τα οποία πέρναγαν απαρατήρητα και κατέστρεφαν πανάκριβα όπλα ή σκότωναν ολόκληρες μονάδες με ένα χτύπημα, έμοιαζαν με δηλητήριο χωρίς αντίδοτο. Η Αρμενία αναγκαζόταν να υποχωρήσει. Στην Ελλάδα επικρατούσε ανησυχία. Καθώς τα drones που χρησιμοποιήθηκαν ήταν τουρκικής κατασκευής, πώς θα τα αντιμετωπίζαμε εμείς αν χρειαζόταν;
Στην πραγματικότητα, η Τουρκία του Ερντογάν αντέδρασε σαν… πολυμήχανη Ελλάδα στα κακά που την είχαν βρει: η παραγωγή στρατιωτικών drones ήταν μονόδρομος απέναντι στην έλλειψη πιλότων (λόγω των εκκαθαρίσεων στο στράτευμα μετά το πραξικόπημα), την έλλειψη ανταλλακτικών για τα πεπαλαιωμένα μαχητικά αεροσκάφη (λόγω του εμπάργκο των ΗΠΑ μετά την αγορά των ρωσικών S400) και την ανάγκη για μια φθηνή απάντηση στην υπεροπλία και τη γενικότερη στρατηγική υπεροχή που φαινόταν να αποκτά η Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα. Και όντως, η ιδέα των drones που επανέφερε στο προσκήνιο η Τουρκία ήταν πολύ πετυχημένη.
Fast forward πέντε χρόνια αργότερα: η Ελλάδα, έχοντας στο οπλοστάσιό της drones και αντι-drones όπλα, ιδρύει την πρώτη εξειδικευμένη στρατιωτική σχολή εκπαίδευσης χειριστών drones-καμικάζι.
Στο πεδίο
Οι καιροί έχουν αλλάξει. Μετά το Αρτσάκ, είδαμε την Τουρκία να υπερεξοπλίζεται με τα φθηνά σε κατασκευή, κόστος εξέλιξης και χειρισμό drones, μετακυλίοντας την παραγωγή στα εργοστάσια που θα χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή εξαρτημάτων για τα F-35 και τα F-16, σε drones. Γρήγορα, τα Bayraktar, τα οποία έκαναν θρίαμβο στις εξαγωγές, θα γίνονταν από τα πιο δημοφιλή όπλα για πραγματοποίηση επιθέσεων κορεσμού και ασύμμετρου πολέμου. Και θα εξελίσσονταν σε βασικό εργαλείο, αφού χρησιμοποιούνται από το να κυνηγήσουν άρματα μάχης μέχρι και για να εντοπίσουν και σκοτώσουν έναν στρατιώτη που κρύβεται σε χαράκωμα.
Είναι κοινή πεποίθηση ότι στο άμεσο μέλλον τα πιο συνηθισμένα περιστατικά PTSD (σύνδρομο μετατραυματικής διαταραχής), μοιάζοντας με αυτό που είχαν οι στρατιώτες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου από τους ήχους των οβίδων, θα προέρχονται από την αντίδραση των στρατιωτών στους χαρακτηριστικούς τσιριχτούς ήχους των ηλεκτρικών μοτέρ και των ελίκων των drones.
Το πόσο συχνά και πόσο επιτυχημένα χρησιμοποιούνται τα drones και τα UAV (όλα τα μη επανδρωμένα) το βλέπουμε κατά κόρον στον πόλεμο της Ουκρανίας. Τα Bayraktar της Ουκρανίας χρησιμοποιήθηκαν ως αντιπερισπασμός, επιτιθέμενα ανά δεκάδες στο πλοίο-αρχηγό στόλου της Μαύρης Θάλασσας, το «Μoskva» της Ρωσίας. Και παρότι δεν κατάφεραν ούτε ένα πλήγμα, αποπροσανατόλισαν το πλήρωμα και τα συστήματα αυτοπροστασίας του πλοίου, με αποτέλεσμα να γίνει το πρώτο πλοίο που χάνει η Ρωσία από στρατιωτικό πλήγμα μετά το «Chervona Ukraina» (Κόκκινη Ουκρανία), που βυθίστηκε επίσης στη Σεβαστούπολη το 1941 από γερμανικό βομβαρδισμό.
Γιατί «toys»
Στο πεδίο της μάχης, στην Ουκρανία, αφού τα Bayraktar αντιμετωπίστηκαν με ρωσικά ηλεκτρονικά αντίμετρα που τα «τύφλωναν» και τα έριχναν, οι Ρώσοι επιστράτευσαν τα δικά τους drones, τα οποία επικράτησε να λέγονται «toys» (παιχνίδια), αφού δεν έχουν μεγάλη διαφορά στο κόστος και τη φιλοσοφία από τα drones του εμπορίου. Χρησιμοποιούμενα κατά κόρον και από τους Ρώσους και από τους Ουκρανούς στο πεδίο, έχουν αντικείμενο να καταστρέφουν άρματα μάχης κ.ά.
Καμία υπερβολή στον χαρακτηρισμό «toys». Σε πολλές περιπτώσεις, τα drones που χρησιμοποιούνται στα μέτωπα αγοράζονται από κινεζικές εταιρείες που κατασκευάζουν φθηνά, πολιτικά ιπτάμενα οχήματα ως παιχνίδια. Ή κατασκευάζονται στα μέτωπα αυτά καθαυτά. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της ουκρανικής TAF Drones, η οποία παράγει το ευρέως χρησιμοποιούμενο στον πόλεμο της Ουκρανίας και γνωστό καθώς χρησιμοποιείται για την καταστροφή οχημάτων της Ρωσίας, αλλά και τις εκτελέσεις Ρώσων στρατιωτών που εντοπίζονται στα χαρακώματα, drone Kolibri FPV. Η TAF παράγει από 80.000 ως 100.000 UAV κάθε μήνα, έχοντας ένα εργοστάσιο σαν τα δεκάδες που ξεφυτρώνουν καθημερινά στα πιο πιθανά και απίθανα μέρη της Ουκρανίας.
Υπόγεια, βομβαρδισμένα κτίρια ή και άλλες εγκαταστάσεις στις οποίες εγκαθίστανται 3D printers που παράγουν τα ανταλλακτικά για τα ιπτάμενα οχήματα. Μένει μόνο η συναρμολόγηση των πλαστικών ή ανθρακονημάτινων εξαρτημάτων, η προσαρμογή και ρύθμιση των καμερών και των ραδιοπομπών που μπαίνουν σε αυτά και, φυσικά, η προσάρτηση του όπλου που θα κουβαλάει. Ακόμα και μιας χειροβομβίδας, που θα ρίξει το τελικό κόστος κάθε κομματιού στα 200 ως 500 ευρώ, χρησιμοποιούμενο για να καταστρέψει, για παράδειγμα, ένα θωρακισμένο όχημα δεκάδων ή εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων ή, ακόμα χειρότερα, να αφαιρέσει ζωές.
Σε Γάζα και Τεχεράνη
Ταυτόχρονα, σε ένα άλλο μέτωπο, στη Μέση Ανατολή, τα drones απέκτησαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Είδαμε, για παράδειγμα, μέσα από ισραηλινό στρατιωτικό drone που πέταγε μέσα στα ερείπια σπιτιού, τις τελευταίες στιγμές του ηγέτη της Χαμάς Γιαχία Σινουάρ. Ή το Ιράν να επιτίθεται με εκατοντάδες Σαχέντ στο Ισραήλ, με σκοπό να του δώσει ένα «μήνυμα» για τη στήριξή του σε Χαμάς και Χεζμπολάχ.
Καθώς τα όπλα αντι-drone εξελίσσονται, με αποτέλεσμα να καθίστανται άχρηστα στο πεδίο τα drones, αφού είναι πολύ αδύναμα σε περιβάλλον ηλεκτρονικού πολέμου, ήρθαν νέες ιδέες για τα «παιχνίδια». Τελευταία, τα drones με οπτική ίνα δεκάδων χιλιομέτρων που εξαπολύονται από ρωσικό έδαφος προς το ουκρανικό χωρίς τη δυνατότητα να γίνει παρεμβολή, αφού ουσιαστικά οι χειριστές τους τα χειρίζονται με καλώδιο.
Και καθώς οι πιο σύγχρονοι στρατοί στον κόσμο, όπως ο ισραηλινός και ο αμερικανικός, έχουν δημιουργήσει από λιλιπούτεια drones που χρησιμοποιούν οι στρατιώτες για να κάνουν αναγνώριση εμπρός τους μέχρι ΑΙ σμήνη που κατευθύνονται από πανίσχυρους ηλεκτρονικούς υπολογιστές μαχητικών αεροσκαφών 6ης γενιάς για να τα προστατεύουν και να εκτελούν αποστολές, το ερώτημα είναι πόσο ακόμα θα αλλάξουν στο μέλλον τον πόλεμο, ή και τους στρατούς και τις αεροπορίες τα drones.
Τα ελληνικά αντι-drones
Στην αλλαγή του στρατιωτικού δόγματος σε όλο τον πλανήτη και στις τεχνολογικές εξελίξεις, δεν θα μπορούσε να λείπει μια χώρα η οποία ήταν παγκόσμια πρωτοπόρος (όπως θα δούμε παρακάτω) στην εξέλιξη και παραγωγή στρατιωτικών drones. Ετσι, εφεξής στην Τρίπολη δεν θα βλέπουμε τους νεοσύλλεκτους του Πεζικού, αλλά τους νέους να συμμετέχουν στη μετάβαση των Ενόπλων Δυνάμεων στην ψηφιακή εποχή του πολέμου. Εκεί θα λειτουργεί, όπως αποφάσισε το ΓΕΕΘΑ, εξειδικευμένο σχολείο εκπαίδευσης χειριστών drones-καμικάζι τύπου FPV.
Εκεί, στην Τρίπολη, όπως είπε και ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Νίκος Δένδιας, «θα παρατηρήσετε τους μήνες που έρχονται ένα μετασχηματισμό», καθώς «θα εγκατασταθεί η νέα Σχολή των Αυτονόμως Κινουμένων Οχημάτων στον αέρα -αυτά που είναι γνωστά ως drones- αλλά και των συστημάτων αντι-drones». Θα είναι σαν ένα hint, εξήγησε ο υπουργός, αυτού που θα συμβεί σε όλη την Ελλάδα, στο πλαίσιο δημιουργίας Ενόπλων Δυνάμεων που θα είναι εξοπλισμένες, ευέλικτες, ικανές να ανταποκριθούν στις σύγχρονες προκλήσεις.
Εάν η εκπαίδευση των χειριστών drones, των αθώων φαινομενικά «παιχνιδιών» που διαπερνούν τις εχθρικές γραμμές άμυνας και εξουδετερώνουν τεθωρακισμένα οχήματα ή κρίσιμες στρατιωτικές υποδομές πολλαπλάσιας αξίας με ελάχιστο κόστος είναι ένα κομμάτι στο οποίο δουλεύει η Ελλάδα, το κομμάτι των αντι-drones, δηλαδή της τεχνολογίας εντοπισμού και αναχαίτισής τους είναι ένα άλλο, ίσως σημαντικότερο.
Το κρίσιμο -όπως είδαμε και από τα μαθήματα του Ισραήλ– είναι να έχει κανείς την υποδομή ώστε να αποκρούσει τα θεωρητικά εύκολα αντιμετωπίσιμα ιπτάμενα οχήματα (καθώς έχουν μικρές ταχύτητες και περιορισμένες δυνατότητες ελιγμών) χωρίς… να χρεοκοπήσει. Η μία πρόκληση είναι να τα εντοπίσει η αεράμυνα (λόγω του μικρού τους ίχνους) και η άλλη να καταρρίψει τα drones, κάτι που αποτελεί μια πρόκληση εάν είναι δεκάδες ή εκατοντάδες. Μπορεί να «στεγνώσει» την αεράμυνα μια τέτοια επίθεση κορεσμού, αφήνοντάς την εξαντλημένη και αδύναμη σε μια σοβαρή επίθεση (π.χ. με πυραύλους) που θα ακολουθήσει. Ή μπορεί να προκαλέσει πρόβλημα οικονομικό, καθώς δεν είναι βιώσιμο για μια αεράμυνα να χρησιμοποιεί πυραύλους αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για να καταρρίψει drones από πλαστικό ή πεπιεσμένο χαρτόνι (!) που κοστίζουν μερικές εκατοντάδες ευρώ έκαστο.
Ο «Κένταυρος»
Η χώρα μας έχει αποδείξει ότι πρωτοπορεί, δοκιμάζοντας για πρώτη φορά σε αληθινό πεδίο μάχης το πρώτο αντι-drone σύστημα, το οποίο και πέτυχε, προκαλώντας το «γύρισμα του διακόπτη» για την έναρξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας μαζικής παραγωγής συστημάτων αντι-drone και μαχητικών drones. Στο πρώτο κομμάτι, το ελληνικό σύστημα αντι-drone «Κένταυρος» δοκιμάστηκε αρχικά με επιτυχία στο ανατολικό Αιγαίο και έπειτα σε πραγματικές συνθήκες πολέμου στην Ερυθρά Θάλασσα. Το σύστημα, με το οποίο εξοπλίστηκαν οι φρεγάτες «Ψαρά», «Σπέτσαι» και «Υδρα», λειτούργησε με επιτυχία καταρρίπτοντας drones που είχαν εκτοξεύσει οι Χούθι (πιθανότατα μιλάμε για Σαχέντ, ιρανικής κατασκευής) κι έτσι αποφασίστηκε να τοποθετηθεί σε όλα τα πλοία-μονάδες κρούσης του Πολεμικού Ναυτικού, δηλαδή τουλάχιστον σε όλες τις φρεγάτες.
Το φοβερό είναι ότι το σύστημα «Κένταυρος», το οποίο καλοβλέπει τώρα όλη η Ευρώπη για να το εντάξει στο οπλοστάσιό της (αποτελεί την πρώτη επιτυχή ευρωπαϊκή προσπάθεια αντι-drone τεχνολογίας που μάλιστα δοκιμάστηκε σε συνθήκες μάχης), εξελίχθηκε από την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία με σκοπό να αποτελέσει αντίμετρο στα τουρκικά Bayraktar ως εποχούμενο μέσο προστασίας του Στρατού Ξηράς. Ηταν όμως τέτοια η χρησιμότητά του που τοποθετήθηκε στα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού.
Το σύστημα «Κένταυρος» είναι ένα πρωτότυπο και καινοτόμο σύστημα αποκάλυψης, εντοπισμού και αποτροπής UAV τύπου MALE, το οποίο χρησιμοποιείται για τον εντοπισμό και την αντιμετώπιση όλων των σύγχρονων UAV αλλά και drones. Αυτό το επιτυγχάνει με την παθητική ανίχνευση αλλά και την παρακολούθηση της πορείας των UAV από 20 έως 140 χλμ. με επιβιωσιμότητα 100%. Ακολουθεί παρεμβολή (το λεγόμενο jamming) στις επικοινωνίες του UAV με το έδαφος σε απόσταση μεγαλύτερη των 28 χιλιομέτρων, με τον τηλεχειρισμό του συστήματος να πραγματοποιείται σε σταθερό κανάλι ή σε ρυθμό frequency hopping. Στην πράξη, μπορεί να εντοπίσει ένα Bayraktar από απόσταση 140 χιλιομέτρων και να το καταρρίψει με παρεμβολές σε απόσταση 40 χιλιομέτρων.
…και ο «Τηλέμαχος»
Εντός του 2026 αναμένεται να παρουσιαστεί το σύστημα ραντάρ αντ-ιdrone «Τηλέμαχος» της ΕΑΒ, για το οποίο έχει δείξει ενδιαφέρον η αμερικανική Lockheed Martin. Το «Τηλέμαχος» είναι ουσιαστικά ένα ραντάρ το οποίο έχει τη μοναδική δυνατότητα να εντοπίζει τα «toys», δηλαδή τα μικρά drones τύπου DJI Phantom 2 σε απόσταση μεγαλύτερη του 1 χιλιομέτρου, αλλά και ανθρώπους μέσα σε βεβαρυμένο και οικοδομημένο περιβάλλον, εκπέμποντας το ίδιο μικρότερη ισχύ από ένα κινητό τηλέφωνο. Καθώς είναι μη εντοπίσιμο και δεν χρειάζεται άδεια εκπομπής, με ένα customization θα μετατραπεί σε «φονιά» των μικρών drones που χρησιμοποιούνται σε επιβαρυμένα περιβάλλοντα.
Το 2026 αναμένεται να δούμε από την ΕΑΒ και το σύστημα «Υπερίων», που δημιουργήθηκε για να εξουδετερώνει σμήνη drones, ενώ αργότερα αναμένεται και το «Πανόπτης». Το «Υπερίων» έχει το αβαντάζ ότι δεν διαθέτει κινούμενα μέρη -άρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κάθε είδους οχήματα- και έχει ικανότητα πολλαπλής κατεύθυνσης, αλλά και τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει έως και 5.000 drones ταυτόχρονα! Το δε «Πανόπτης» θα μπορεί να εντοπίζει τα drones και τα UAV μέσω του ήχου τους.
Ο «Πήγασος» του 1979
Θα φανεί τρελό, αλλά η Ελλάδα στην πραγματικότητα είναι ένας από τους παγκόσμιους πρωτοπόρους στα στρατιωτικά drones, αφού ξεκίνησε την εξέλιξη του πρώτου μη επανδρωμένου ιπτάμενου οχήματός της, του «Πήγασου», το 1979! Τον χρόνο που έχασε -ή πέταξε- στις δεκαετίες αδράνειας τον αξιοποιεί τώρα μέσα από ιδιωτικές, αλλά και πανεπιστημιακές κυρίως πρωτοβουλίες, που φτιάχνουν θαύματα!
Στο πεδίο της μάχης δοκιμασμένο, το SARISSA της εταιρείας SAS, είναι το πρώτο και μοναδικό UCAV παγκοσμίως που πιστοποιήθηκε από τη γαλλική Thales και το ΝΑΤΟ για να βάλει τη νατοϊκή ρουκέτα Hydra 70. Την ιδέα για την εξέλιξη drones στρατιωτικής χρήσης, ο πολυπράγμων πλοιοκτήτης και επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης του Spirit World Group, Μιχάλης Σπυριδάκος, τη συνέλαβε το 2020, στη διάρκεια συζήτησης με άλλους επιχειρηματίες με αφορμή την πτήση, τότε, τουρκικού drone στο Καστελόριζο, που έριξε 100 κιλά μπογιά στην ελληνική σημαία και έπαιζε οθωμανικά εμβατήρια. Από τότε μέχρι σήμερα, πολλά άλλαξαν για τη SAS, η οποία, εκτός από πολιτικά και στρατιωτικά μη επανδρωμένα οχήματα, εξέλιξε και παρουσίασε και τους σύγχρονους «μπουρλοτιέρηδες»: Τα πρώτα ελληνικά υποβρύχια drones αλλά και επιφανείας, τα οποία δεν κινούνται στον αέρα, αλλά επάνω και κάτω από το νερό, λειτουργώντας ως αποτρεπτική δύναμη στις ελληνικές θάλασσες.
Σε κρατικό επίπεδο, όλες οι ελπίδες στρέφονται στο -εντυπωσιακό στην εμφάνιση- drone «Αρχύτας», το πρόγραμμα εξέλιξης του οποίου «τρέχει» και πάλι. Το UAV Αρχύτας είναι το αποτέλεσμα της χρηματοδότησης από το υπουργείο Οικονομικών για την έρευνα, ανάπτυξη και βιομηχανική παραγωγή του δεύτερου Αυτόνομου Εναέριου Οχήματος Πολλαπλών Χρήσεων από φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Στο πλαίσιο αυτό, υπό την εποπτεία του υπουργείου Οικονομικών και του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ) και τέσσερα πανεπιστήμια της χώρας (το Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης, το Δημοκρίτειο Θράκης, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και το Πανεπιστήμιο Πατρών) προχώρησαν στην υπογραφή μνημονίου συνεργασίας για τον σχεδιασμό και τη βιομηχανική παραγωγή του νέου αεροχήματος. Το ελληνικό UAV που έχει πραγματοποιήσει δοκιμαστικές πτήσεις έχει ως βασική καινοτομία τη δυνατότητα κάθετης απογείωσης/προσγείωσης, η οποία του προσδίδει ιδιαίτερη ευελιξία για χρήση σε δυσπρόσιτα εδάφη, νησιά ή ακόμα και πλοία, κάτι που το καθιστά ελκυστικό για αποστολές επιτήρησης στο Αιγαίο.
Το «Αρχύτας», με μήκος 4 μέτρων και άνοιγμα φτερών 6 μέτρων, έχει αυτονομία σε συνθήκες πλήρους πτήσης, 9 ωρών, ενώ μπορεί να μεταφέρει ωφέλιμο φορτίο έως 30 κιλά, περιλαμβάνοντας ελαφρύ οπλισμό ή αισθητήρες παρακολούθησης. Επιπλέον, η ΕΑΒ υποστηρίζει ότι το συνολικό κόστος ανάπτυξης του «Αρχύτας ΙΙ» είναι πολύ χαμηλότερο από εκείνο ενός στόλου Bayraktar TB2, γεγονός που υποδηλώνει εξαιρετική αποδοτικότητα στον σχεδιασμό και την παραγωγή.
Από το ΝΑΤΟ για… το ΝΑΤΟ
Η χανιώτικη εταιρεία Altus που δημιούργησε το πρώτο πιστοποιημένο ελληνικό drone με το όνομα «Ouranos» και εξάγει στρατιωτικά και μη επανδρωμένα οχήματα είναι μια ομολογουμένως… παράξενη περίπτωση. Και αυτό γιατί είναι διεθνώς καταξιωμένη στον χώρο της, ενταγμένη στο Top 100 των κατασκευαστών drones παγκοσμίως, αφού κατασκευάζει στρατιωτικά drones από τα 90s για λογαριασμό του ΝΑΤΟ.
Κατασκευάζοντας διαφόρων τύπων, χρήσεων και μεγεθών drones για πολλές εμπορικές και στρατιωτικές εφαρμογές, η Altus έχει στο πελατολόγιό της, μεταξύ άλλων, το NATO, τη Frontex, τις Eλληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, την Πολεμική Aεροπορία του Kατάρ, τις Ειδικές Δυνάμεις του Iσραήλ, την Κομισιόν, την ΕΛ.ΑΣ. και πολλούς άλλους. Η Altus είναι διάσημη για την καινοτομία που παρέχει σε λύσεις drone για άμυνα, ασφάλεια και εφαρμογές βιομηχανικής τεχνολογίας.
H εταιρεία εξέλιξης drones είναι κατά 100% ελληνική (το 70% ανήκει στον ιδρυτή της Ζαχαρία Σαρρή και το υπόλοιπο στην αδελφή του Μαρία) από την οικογένεια που πούλησε την εταιρεία της, EADS, το 2004, στην Airbus. Ο κ. Σαρρής έχει εξηγήσει στο Newmoney ότι η εταιρεία του, πέραν των άλλων, έχει εκπαιδεύσει περισσότερους από 700 πιστοποιημένους χειριστές drones, ενώ η σχολή που διαθέτει λειτούργησε και εσωτερικά για την πιστοποίηση της εταιρείας και την ανάπτυξη εσωτερικών διαδικασιών, παίρνοντας από την Αρχή Πολιτικής Αεροπορίας άδεια πτητικής εκμετάλλευσης για εργασίες.
Εκτός από τους εμπορικούς πελάτες, η Altus παρέχει drones για τις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας μας (ο Ελληνικός Στρατός έχει προμηθευτεί 32 Atlas 204, ενώ και το Πολεμικό Ναυτικό εξοπλίζει τις φρεγάτες του με drones της Altus). Σήμερα η εταιρεία επενδύει στην τεχνογνωσία που διαθέτει, ώστε να παρέχει αυτοματισμούς στον τρόπο που λειτουργεί ένα drone. «Να το κάνουμε δηλαδή πιο “έξυπνο”, χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα η ανθρώπινη παρουσία για όλες τις αποστολές. Να κάνουμε scale up και επενδύουμε στην ανάπτυξη και το machine learning», λέει ο κ. Σαρρής.
Η Altus-LSA έχει συνάψει συνεργασία και με έναν άλλο διεθνή κολοσσό, το Naval Group, που κατασκευάζει τις Belh@ra για το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό. Η συνεργασία αφορά την ενσωμάτωση και προσαρμογή του βαρέως τύπου μη επανδρωμένου αεροσκάφους (UAV) ATLAS 8 στα πλοία της γαλλικής εταιρείας.
Φωτογραφίες: Getty images / Ideal image, 123 RF / Visual Hellas
